Dag 22 Nu gaat het pas echt beginnen!

Vanochtend verlieten we iets na 8 uur de bijzonder mooie en sjieke chambre d’hotes waar we gisteren een bijzondere ontmoeting hadden met de Engelse eigenaren die sinds ruim een jaar ‘het roer hadden omgegooid’. Prachtig opgeknapt statig huis en omdat er voor ons gekookt werd en we deze keer met gastheer en gastvrouw aan tafel zaten hebben we uitgebreid kunnen horen over de perikelen van het leven als Engelse God in Frankrijk. Niet heel veel anders dan het Portugese immigrantenleven, Loes! Kortom leuk en weer anders dan anders. We zaten in een enorme tuin; de landlord en lady gingen nog even naar de pub in Sauveterre, maar dat leek ons niet zo’n goed idee... we hadden een pittige tocht tegoed richting DE startplaats voor de ‘echte’ Caminho...wat we tot nu toe gedaan hebben was nog maar slechts de aanloop tot...
OK, vroeg vertrokken vanwege de belachelijke weersverwachting 39 graden... gelukkig wordt het iets minder, maar 33 is toch nog steeds best warm!
Omdat we verwachtten dat we waarschijnlijk geen koffie meer krijgen, stoppen we al in Saint Palais, waar we ook nog wat groente en fruit voor de lunch kopen en meteen een extra tube zonnebrand, want we zijn bijna door de voorrraad van Jack heen!
De smerigste koffie ooit.. waarschijnlijk nog van gisteravond en dan met zo’n chemische dot slagroom uit een spuitbus erop ipv lekker opgeklopte melk... Enfin we doen het ermee.
Het bordje Col des Palombieres in de richting die wij opmoeten, kondigt aan dat het afzien is begonnen.
Al heb je teruggeschakeld naar de eerste van 15 versnellingen, je wil graag nog verder terug, maar dat gaat niet meer, helaas. Dankzij mijn accuutje (wauw, wat een ding) hoefde ik niet af te stappen, maar chapeau voor Coen die dit zonder accu volbrengt en als een echte man nog steeds ook de koeltas op zijn bagagedrager heeft. Maar wat is het mooi en wat is het anders. Voor het eerst ook ‘balen’ als je hard bergaf gaat want je weet dat dat betekent dat je zo meteen weer omhoog moet... maar ook is het echt oppassen geblazen want er zitten af en toe flinke gaten in het asfalt en we hebben de eerste haarspeldbochten gehad... dan moet je toch echt wel flink in de remmen. Gelukkig is er veel schaduw, een prachtig afwisselend landschap en in de verte de echte bergen, toch anders dan de liefelijke heuvels van eerder. En... we zijn niet alleen... ergens zomaar na de zoveelste bocht treffen we eerst een kudde koeien, uitgerust met heuse koeiebellen... dat zo’n beest niet gek wordt van het geluid... voor ons wel echt bijzonder om te zien. Even later een verlaten kudde schapen, die eerst languit op de weg lag, maar voor ons dan toch nog wel een beetje aan de kant gaan. Het is heet en het is zwaar, maar wat is het fantastisch om dit zo samen te kunnen doen. Zeer tevreden en voldaan komen we aan in St Jean Pied de Port. Wat een mooi en leuk plaatsje. We zijn gewaarschuwd dat het hier heel druk kan zijn met (startende) Santiago-gangers, maar dat valt reuze mee. Waarschijnljk zijn we nog net voor het pelgirm-hoogseizoen. We steken een kaarsje op in het kerkje, met in gedachten onze vriend Rob.
Lunch op een van de bankjes waar we ook een andere Nederlandse fietser treffen... hij is alweer aan de terugweg begonnen. Heerlijk om hier bijtijds te zijn. We vinden ons bed voor vanavond in een splinternieuw chambre d’hote; minder gezellig maar wel efficient en na zoveel transpireren is de douche echt geweldig en de airco meer dan welkom. Vanavond gezellig uit eten in dit romantische plaatsje, morgen vroeg weer op voor de hoogste col en onze laatste km’s in Frankrijk.