Dag 28 Bicigrinos

De term gepikt uit een van de reisverslagen van Marijke... hij is ook van toepassing op ons en ik zal het toelichten. Peregrinos of pelgrims zijn mensen die het zwaar hebben, die blaren hebben, klagen over peesontstekingen of zere schouders van de zware rugzak. Het zijn mensen voor wie een afdaling misschien wel een grotere uitdaging is dan bergop... het zijn de echte pelgrims, die te voet gaan.
Wij fietsers en zeker ik als accu-fietser hebben het toch een stuk makkelijker. Ik ben gewoon op vakantie... zeker nu we in Spanje zijn en we ons gedwongen voelen om in het Spaanse ritme mee te doen. Dat wil zeggen, redelijk vroeg op, stukje fietsen, inchecken, douchen, menu del dia nuttigen. Bij dat 3-gangen menu hoort standaard een karafje rode wijn. Wij hollanders, opgegroeid met een bruine boterham kaas en een glas melk als lunch, trekken het daarna niet meer. Dus passen we ons gewoon opnieuw aan en doen mee met de siesta.
De etappe van vandaag, dat kan ik nakijken op mijn afneembare fietsdashboard, was 55,2 km. Daar worden wij na 4 weken niet meer koud of warm van... Nou ja, dat is ook niet helemaal waar, want vanochtend had ik het behoorlijk koud met mijn vastgeknoopte vestje, bergafwaarts. Ik ben namelijk mijn fietsvest met rits kwijt, ergens achtergelaten. Mijn ‘nette vest’ eigenlijk bedoeld voor de avond, is ineens ook fietsvest geworden, maar is niet voorzien van rits noch knoopjes, dus, om niet als een soort Batman met cape achter Coen aan de berg af te racen, knoop ik de onderkanten aan elkaar vast. Niet heel erg charmant, maar als je ziet hoe de gemiddelde pelgrim erbij loopt, dan kan het nog best...De overige enigszins warme kleding hebben we wat al te overmoedig teruggezonden naar Hulshorst, dus ik zal het hiermee moeten doen. Als reserve heb ik nog mijn regenjack en kan ik mijn enige paar sokken in mijn sandalen aandoen... we kunnen nog wat hebben dus...Maar dat was niet nodig vandaag, het was gewoon wat frisjes en we gingen nogal een stuk bergafwaarts. Ik heb mijn record verbroken, opnieuw zonder het te weten, want als je zo hard gaat (57.4 km) let je op de weg en niet op je tellertjes.
Omdat we het zo ‘soepeltjes’ hadden vandaag, heb ik ook meer dan eens stilgestaan bij de enorme wilde bloemenzee en heb ik geprobeerd deze vast te leggen... dat valt niet mee... ten eerste ben ik geen vakfotograaf en ten tweede omdat dat meestal moest met mijn Iphone die dan nog bevestigd zit aan mijn stuur... Eraf halen kost tijd en zoals jullie inmiddels weten heeft mijn reisgenoot nog steeds een beetje haast. Wil je de sfeer goed houden dan moet er een compromis komen... dus snel een fotootje en straks in je hotelkamer maar kijken of het wat geworden is. Ik kan er niet over uit, zoveel verschillende soorten wilde bloemen, het is hier echt prachtig... in dat opzicht benijd ik de wandelaars dan wel weer een beetje, die kunnen eenvoudiger stilstaan en kijken naar de mooie bloemen. Dat Coen enige tientallen meters verderop staat te wachten, met het gevoel van ‘ bij ieder bosje hooi, roept mijn vrouw oh wat mooi (vrij vertaald van Kinderen voor Kinderen), deert me even niet.
Maar geloof het of niet, ook Coen komt elke dag meer in de relax-stand en ons diepzinnige gesprek tijdens de lunch ging dan ook over of dit nu pensioen is of vakantie of een sportieve uitdaging.
Een beetje van alles volgens mij, maar dat is voor Coen natuurlijk te vaag, te zweverig... hij gaat erover nadenken. Op een enkel pittig colletje na was er weinig sportieve uitdaging vandaag, maar wel veel moois. Niet alleen tijdens de rit, maar ook daarna in Burgos... wat een levendige stad. Voor het eerst fietspaden, overal gezellig terrasjes en natuurlijk ook een Kathedraal, waar we ditmaal zelf onze stempel moesten zetten... het gaat er hier allemaal wat efficienter aan toe, nu het aantal pelgrims toeneemt... De kathedraal was opnieuw indrukwekkend, maar de overdaad aan pracht en praal, al vanaf de 12 eeuw opgebouwd en telkens uitgebreid met nog weer een kapel ter ere van een of andere rijke edelman, die zo hoopt zijn plaats in de hemel zeker te stellen, geeft wel stof tot nadenken. Geef mij dan maar de sobere kerkjes in de dorpjes, waar de ooievaars hun nesten op de toren maken of zoals die in San Juan de Ortega, waar we koffie hebben gedronken en veel van de wandelaars en fietsers tegen kwamen die we in het vorige pelgrimhotel waren tegengekomen. We waren enigszins verbaasd, maar de voetgangers hadden tot dat punt ongeveer 10 km gehad en wij met de fiets maakten een detour van 25km.. ja als je dan als voetganger al onderweg bent terwijl wij, verwende bicigrinos nog op 1 oor liggen, dan kom je elkaar bij de koffie gewoon weer tegen.