Dag 34 Top!

De rustdag van gisteren, niet gepland en ook niet echt gewenst, heeft wel wat opgeleverd. We zijn zo fit als een hoentje, van een kater na 2 flessen wijn (1 ’s middags en 1 ’s avonds) en een zo’n smerig vuurwatertje van ’t huis, is geen sprake.
We krijgen een zware etappe vandaag…eerst ruim 10 km aaneengesloten klimmen naar de hoogste top in de hele Camino, op 1500 meter, daarna een forse afdaling waarbij je echt hoopt dat je remblokjes nog niet versleten zijn en de rest van de dag ofwel heuvel op ofwel heuvel af. In het boekje stond al dat je goed uitgerust aan dit stuk moet beginnen en het lijkt nu dus net of we dat advies hebben opgevolgd… Wat is dit een prachtige dag… helemaal TOP in alle opzichten, voor mij de mooiste tocht tot nu toe. Het is behoorlijk koel, om niet te zeggen koud als we beginnen. We bevinden ons boven de wolken… wat je noemt ‘on top of the world’. Mijn conditie is ook top vandaag… vrijwel de gehele rit in de eco-stand gedaan, met als gevolg dat mijn accu aangeeft nog wel even verder te kunnen. Nou, dat hoeft nou ook weer niet, maar ik merk echt dat mijn conditie beter is dan in tijden. Onderweg komen we nu ook af en toe een gezin tegen… eerst een Franse familie met een serie tienerkinderen en een nakomertje achterop bij moeder! We zaten ook al met hen aan het ontbijt in Leon… ze maakten indruk vanwege de gezellige drukte en vooral de hoeveelheid eten die de jongens op hun bord stapelden.
Bij de Cruz de Ferro, een groot ijzeren kruis op een boomstam vol achtergelaten aandenkens en opschriften, vrijwel op het hoogste punt, komen we een jong stel met een baby van een maand of 9 tegen, die in de rugzak bij haar moeder zit… Ze vertelt dat ze met 15 kilo, want de baby is inmiddels 11 kilo, naar boven klimt en dat ze drie weken geleden gestart zijn bij St Jean Pied de Port. Ze hebben een stuk gefietst (fietsen gehuurd) en nu lopen ze weer… wat super. Bij het afdalen wisselen ze en mag baby bij vader op de rug… Terwijl wij nog een poging doen om een selfie te maken (er zijn dingen die beter lukken) zijn zij al een heel eind verderop, ze hebben er flink de gang in met z’n drietjes. Helemaal top, die gezinnen.
We genieten enorm van de prachtige natuur, de afwisselende route en de speciale ontmoetingen. In elke kerk zit iemand om stempels uit te delen en we zijn nu eenmaal dol op stempels, want daarvan heb je er nu, 200 km voor het eind, meerdere per dag nodig om uiteindelijk je speldje (Compostelaat) te krijgen… en daar gaan we voor, nietwaar. In een van de kerkjes steek ik nog weer een kaarsje op, ik vind dat een mooi gebaar en ik merk dat ik vrij emotioneel op een kerkbankje zit te bedenken hoe fijn het is dat wij dit zo samen kunnen doen. Door mijn tranen heen zie ik iemand na mij twee kaarsjes aansteken. Ik zie het allemaal niet zo scherp en denk dat het Coen is; Kale man, blote benen met fietsbroek, tenger postuur (Coen is inmiddels behoorlijk afgevallen), regenjas aan… Ontroerd pak ik mijn IPhone om dit unieke moment vast te leggen. Dan draait de man zich om en kijk ik een wildvreemde man in zijn eveneens betraande ogen… Coen blijkt al lang buiten te zijn, zit geduldig te wachten tot ik ook weer zover ben om verder te gaan.
Onze fietsroute loopt vaak naast het wandelpad, we zien steeds meer rugzakken, maar ook steeds vaker taxi’s en ook de busjes van Jacotrans zien we nu steevast voorbij sjeesen. Vast weer twee Nederlanders, Jan en Cor of zo, die handel gezien hebben in al die caminogangers die hun bagage vooruit sturen.
We hebben onze eigen picknicklunch op een bankje met uitzicht op de burcht van Villafranca. Nootjes en banaan hebben we meekregen van de over-attente eigenaar van de hacienda waar we 2 nachten verbleven. Zo lief! Ook weer top!
De route loopt na VillaFranca telkens onder de nieuwe snelweg door, die met enorme pijlers het landschap doorkruist. Wij zijn wel heel erg klein onder de enorme viaducten. Na 70 km voel ik me een beetje bibberig worden en geef aan dat ik wil stoppen om een appeltje te eten. Goed voor de dorst en wat snelle suikers. Ik ben afhankelijk van wanneer Coen stopt, want die appeltjes zitten onder zijn snelbinder. Coen zoekt een prachtig bankje in de schaduw uit… net na de afslag van de snelweg, bij een benzinepomp met parkeerterrein voor vrachtwagens…iets minder top… maar ach, het is inmiddels een beetje alsof we van een andere planeet komen, we zijn deze normale stops van de vakantieroutes via de tolweg niet meer gewend. Onze suikerspiegel is weer top en we gaan verder voor het laatste stuk tot onze nieuwe adresje…. Pensionnetje langs de route in , kleine kamer, nog kleinere douche, maar met Top balkon en uitzicht op een beekje en een oude brug. Het water is ijskoud aan je voeten, maar heerlijk!
Morgen starten we met de heftige klim naar Cebreiro… maar nu eerst aan de overkant ons pelgrimsmenu nuttigen!