Dag 36 Turbo!

Na de voortijdige stop gisteren, verander ik vandaag mijn strategie. 35 dagen lang heb ik geprobeerd om zo zuinig mogelijk om te gaan met de accu, enerzijds uit angst om aan het eind zonder trapondersteuning te zitten omdat we tussendoor onszelf maar weinig tijd gunnen om bij te laden, anderzijds omdat ik toch in balans wil zijn met Coen; als ik in de eco-stand fiets en af en toe de ondersteuning iets opvoer, gaan we ongeveer even snel en zijn we, denk ik, ongeveer even vermoeid als we die dag de eindstreep halen.
Maar sinds gisteren weet ik dat ik helaas het onderspit moet delven, ook al heb ik de electro-voorsprong… of is het zo dat Coen’s performance nog sterker geworden is en zijn handicap, net zoals bij golf, moet worden aangepast? Ik ga voor het laatste.
De etappe gisteren was bar en boos en dat gebeurt me niet nog een keer. Zoals in elke relatie, verloopt onze fietsrelatie ook niet altijd vlekkeloos; af en toe is de balans een beetje zoek en dat nog wel met de eindstreep in zicht! Ik heb op dag 35 geleerd dat ik iets meer oplaadpauze moet opeisen voor mijzelf en mijn trouwe accu en dat ik water bij de wijn moet doen als Coen het weer op zijn heupen krijgt en de highway wil nemen in plaats van de Camino. Net ons normale leven!
Coen schreef het al, we waren gisteren wat overmoedig. Ik heb er slecht van geslapen… alles deed pijn en ik was zo moe dat ik nauwelijks de slaap kon vatten, tot een half uur voor de wekker ging natuurlijk.
Vanmorgen opgestaan met het gevoel alsof er een traktor over me heen was gereden, maar we moesten eruit… onze bijzonder vrolijke en vriendelijke hospita had ons duidelijk gemaakt dat zij pelgrim-tijden aanhield voor het ontbijt… van 6.30 tot 7.30 kon je aanschuiven, daarna niet meer. Ze had enthousiast uitgelegd dat we best iets langer mochten blijven zitten, als we maar zorgden dat we voor 7.30 aan tafel zaten. Ze is een soort pandjesbaas, rijdt in haar mini-cooper van de ene straat naar de andere om haar gasten in de verschillende mooi opgeknapte huizen allemaal luid en vrolijk te woord te staan en haar regels uit te leggen.
Dus vertrekken we keurig om 7.20 naar de 3 minuten verderop gelegen auberge waar we aanschuiven met al haar andere gasten aan een lange tafel voor het ontbijt. Ze heeft er echt goed de wind onder, want wij zijn de laatsten… we treffen daar onze huisgenoten en de gasten uit de andere panden. We zijn geloof ik de enige niet-spaanse gasten en worden geintroduceerd met ’Hollandeses’, 2400 km a bicicleta… op een manier van dat moeten jullie nog maar waarmaken! Ze had de avond ervoor verteld dat Sarria een opstapplaats is voor de vele Spanjaarden die de laatste 100 km lopen om dit op hun C.V. te kunnen zetten.
We krijgen een overvloed aan eten, een bijna niet-spaanse keuze aan lekkere dingen en niemand mag de deur uit voordat hij tenminste een pancake met warme chocoladesaus en banaan heeft genuttigd. We krijgen nog wat fruit mee voor onderweg en hebben nog een gezellig afscheidspraatje. Wat een leuk adres weer… Om tien voor 8 stappen we op onze fiets…

De eerste 15 km zijn rampzalig voor mij… vrijwel uitsluitend heuvel op, ben ik zooo blij zijn dat we dit niet gisteren nog ‘even’ erbij hebben gedaan. Ik hang misselijk over mijn stuur… of het van de pancakes komt of van de knock-out ervaring van gisteren weet ik niet, maar ik heb moeite om mijn eten binnen te houden. Coen fietst zoals altijd net buiten gehoorafstand voor mij uit… Maar ik heb nog 1 troef in handen… mijn TURBO… ik zet mijn fiets in Turbostand en die fietst als bijna vanzelf de stevige heuvels op. Niemand die het ziet, want het puffen en blazen is dit keer van de misselijkheid en niet van de vermoeidheid.

In Portomarin is de eerste stop en Coen’s tong ligt op zijn schoenen… net als die van mij. We pikken het terrasje voor de kerk, die echter pas om 10 uur open gaat. Wat een mazzel dat we nu stempels nodig hebben en daar dus op moeten wachten… Met twee kopjes cafe con leche en mijn accu in het stopcontact kom ik een beetje bij. We sluiten vervolgens aan in een rijtje pelgrims die allen wachten op het felbegeerde stempeltje en net doen alsof ze de kerk interessant vinden.
Ik heb de smaak van de Turbo te pakken en besluit om bij de minste geringste stijging in het wegdek mijn trapondersteuning een tandje hoger te zetten… Wat een verademing! Ik zie Coen zwoegen de berg op en denk deze keer niet ah, beetje sociaal meetrappen… Nee, vandaag is het ieder voor zich en god voor ons allen… ditmaal letterlijk want in Monterroso krijgen we gratis een nectarine en koffie of thee etc… deze werkelijk pittoreske plek met loslopende koeien en kippen langs en op de wandelroute wordt gerund door een internationale katholieke vrijwilligersorganisatie. We ‘kopen’ er tegen een vrijwillige bijdrage 6 ansichtkaarten voor de kleinkinderen en krijgen een Nederlandstalig foldertje met pelgrimoverpeinzingen mee. En natuurlijk een stempel!
We vervolgen de bijzonder mooie en afwisselende route, waarbij we Coen’s wens om zo snel mogelijk ter plaatse te zijn, via de drukke autowegen en mijn wens om de ‘echte’ Camino te volgen over hobbelige paadjes, een beetje afwisselen.
Morgen, als het goed is, de laatste etappe… nog 50 km te gaan, maar er is wel regen voorspeld onderweg naar Santiago de Compostela.