Dag 35 Na hoogmoed komt ...
Door: Coen
Blijf op de hoogte en volg Bettie en Coen
13 Juli 2018 | Spanje, Sarria
Alweer twee weken geleden maakte ik jullie deelgenoot van onze beklimming van Saint Pied de Port naar Roncesvalles en van alle voorbereidingen en overwegingen, die daaraan vooraf gingen. Planning, niets onderschatten van wat komen gaat en wat dies meer zij.
Het viel uiteindelijk mee. En door de dagelijkse fietstochten gaan de 80 kilometers steeds makkelijker. Dit maakt, dat we eigenlijk ons niet meer zo druk maken over de route. Lengtes en hoogtes, het zal wel. Duitser hebben daar een woord voor: Schlampichkeit. Zonder precies te hoeven weten wat het betekent, geeft het woord wel weer hoe we de laatste dagen zijn omgegaan met onze voorbereidingen. Nou, dat hebben we vandaag geweten.
Vandaag hadden we het wel zo gepland, dat ons overnachtingsadres net voor de laatste grote klim naar vrijwel de hoogste punten van de route waren. En wisten , nee dachten , dat het 10 km klimmen naar de het hoogste punt zou zijn.
Eerst even een ontbijt bij de bakker om de hoek, die ontdekt had dat hij van alleen aan brood in de zomermaanden niet kon leven. Ook gelijk maar even de lunch ingeslagen.
We reden het dorp uit langs Supermercado Isa, wat ons uiteraard aan onze kleindochter deed denken. Zo weer de frisse ochtend met al z’n geuren tegemoet fietsend in het besef dat we het einde van de reis naderen.
De 10 km begon nog redelijk , maar naar mate we de top naderde werd de weg stijler en stijler. Met het zweet op de kop kwamen we aan het eind van de 10km. Dat punt viel samen met het einde van de etappe, die ik ter voorbereiding in de door onze gebruikte navigatieapp had aangemaakt. Toen we de daarop volgende route opende bleek dat er nog een veel langer stuk met een stijgend trace voor ons lag. Uiteindelijk hebben we 20 km afgelegd om 700 meter hoger uit te komen en wel op 1300 meter hoogte. Bij de beklimming naar Roncesvalles zat toen onze dag er zo’n beetje op. Nu moesten we nog 60 km. Voornamelijk berg af , dachten we.
Met dat in het achterhoofd hebben we uitgebreid rondgekeken in Cebreiro. Een echte pleisterplaats voor pelgrims vanwege zijn ligging zowel nu als in het verleden. Eerst even een stempel in de middeleeuwse kerk gehaald om vervolgens aan een tafel tegen een muur van onze koffie te genieten. De zon begon nu lekker door te komen , zodat we de extra kleding uit konden doen. Vanaf ons plekkie konden we het dagelijks leven in de dit dorp aanschouwen. Komende en gaande pelgrims, kamers en slaapzalen worden schoongemaakt voor de komende nacht, de bakker komt nog wat gebak (camino taart) brengen. Als je er andere kledij bij bedenkt en karren ipv auto’s dan zit je gewoon in een schouwspel van eeuwen geleden. Hoe bijzonder.
Bettie had zich voorgenomen om vandaag de beklimming op de eco -stand te doen. Je begrijpt, dat nadat ze dat ook gedaan, we echt tijd hebben genomen om bij te komen. Om daarna weer monter op de fiets te klimmen. En inderdaad het begon met berg af en dus lekker (hard) naar beneden. Dat duurde echter maar even en toen ging de weg weer omhoog om weer op dezelfde 1300 m uit komen.
Uiteindelijk kwamen we dan toch op de lange weg naar beneden. En zo raceden we met een vaartje tussen 40 en 50 km per uur bergaf. Op enig moment schiet ik voorbij een afslag en hoor Bettie nog vaag roepen of we niet moesten afslaan. Terwijl we naar beneden sjezen kijk ik met een half oog naar mijn schermpje en denk te zien dat de wegen later weer bij elkaar komen.
Nog een paar kilometer later en zeker enkele honderden meters lager , stop ik even om te zien of Bettie volgt. En dat doet ze. Ik check opnieuw mijn navigatie en zie tot mijn schrik dat deze geen route meer aangeeft. Bettie geeft al gedecideerd aan dat ze niet van plan is terug te fietsen.
Na het landschap en de kaart op een iphone schermpje bestudeerd te hebben , dacht ik : we moeten wel op de goede weg zitten. En als het fout is dan kan je maar beter echt goed fout zitten. Gewoon stug doorgaan. En hop daar gingen we weer in een bloedvaart de berg af.
Tot mijn grote opluchting zag ik opeens dat mijn navigatie weer een route had opgepakt.
Bijna onderaan de berg konden we een stuk de wandel camino volgen. Een veldweg door dorpen van enkele boerderijen, langs koeienstallen die openstaan, een waterbron uit een muurtje. Pelgrims gaan voor ons zonder gemor aan de kant en we wensen elkaar “ bon camino”. Het laatste deel van het weggetje is helemaal overgroeid door bomen. En zo rijden we een straatje in met allerlei terrassen.
Even zitten. Iedereen zit te lunchen. Wij hebben zelf onze lunch bij ons, we moeten nog 40 km en het is iets voor tweeën.
Dus gauw weer door. Ik zeg tegen Bettie nog 20 km en dan gaan we ook lunchen. In mijn optimisme schatte ik dat dat nog een uurtje zou zijn. Bettie protesteerde al licht en vond het eigenlijk al lunchtijd. Ik dacht, als we nu gaan zitten dan halen we het zeker niet.
Na zo’n 6 km wederom bergie op en bergie af, reed ik een mooie rustplaats voorbij. Dat was de druppel en Bettie gaf aan dat ze er klaar mee was. Waarmee wist ik nog niet. Met mij , met deze dag , met fietsen in het algemeen? Toch leek het me een goed moment om even te gaan lunchen.
Terwijl wij onze broodje en kaasje zitten op te eten komt er een boer, boerin met hun koeien langs die naar een andere wei moeten. Een drietal honden zorgen dat de koeien in het gareel blijven. Zo’n tafereel doet de gemoederen weer wat tot rust komen.
Bettie bekijkt de status van haar accu en constateert dat, ondanks dat ze het eerste stuk alleen op eco stand heeft gereden , de accu de laatste 28 km niet gaat halen. We spreken af dat we in het voor laatste dorp stoppen om de accu op te laden.
Zo gezegd zo gedaan. Nadat Bettie de accu aan de oplader heeft gelegd zegt ze dat niet alleen de accu leeg is. Haar benen ook. Wielrenners noemen dat “stuk zitten”.
We hebben snel een leuk adresje in het dorp geboekt. Een mooi opgeknapt huis in een smal straatje vlak bij een pleintje met eettentjes. Omdat het geen garage heeft kunnen we de fietsen in de woon/eetkamer zetten.
Na een lekkere douche , een heerlijk dutje en een pelgrimsmenu heb ik geen kind meer aan Bettie. Die kanjer !!
Straks maar weer een serieus plan voor morgen maken.
Het viel uiteindelijk mee. En door de dagelijkse fietstochten gaan de 80 kilometers steeds makkelijker. Dit maakt, dat we eigenlijk ons niet meer zo druk maken over de route. Lengtes en hoogtes, het zal wel. Duitser hebben daar een woord voor: Schlampichkeit. Zonder precies te hoeven weten wat het betekent, geeft het woord wel weer hoe we de laatste dagen zijn omgegaan met onze voorbereidingen. Nou, dat hebben we vandaag geweten.
Vandaag hadden we het wel zo gepland, dat ons overnachtingsadres net voor de laatste grote klim naar vrijwel de hoogste punten van de route waren. En wisten , nee dachten , dat het 10 km klimmen naar de het hoogste punt zou zijn.
Eerst even een ontbijt bij de bakker om de hoek, die ontdekt had dat hij van alleen aan brood in de zomermaanden niet kon leven. Ook gelijk maar even de lunch ingeslagen.
We reden het dorp uit langs Supermercado Isa, wat ons uiteraard aan onze kleindochter deed denken. Zo weer de frisse ochtend met al z’n geuren tegemoet fietsend in het besef dat we het einde van de reis naderen.
De 10 km begon nog redelijk , maar naar mate we de top naderde werd de weg stijler en stijler. Met het zweet op de kop kwamen we aan het eind van de 10km. Dat punt viel samen met het einde van de etappe, die ik ter voorbereiding in de door onze gebruikte navigatieapp had aangemaakt. Toen we de daarop volgende route opende bleek dat er nog een veel langer stuk met een stijgend trace voor ons lag. Uiteindelijk hebben we 20 km afgelegd om 700 meter hoger uit te komen en wel op 1300 meter hoogte. Bij de beklimming naar Roncesvalles zat toen onze dag er zo’n beetje op. Nu moesten we nog 60 km. Voornamelijk berg af , dachten we.
Met dat in het achterhoofd hebben we uitgebreid rondgekeken in Cebreiro. Een echte pleisterplaats voor pelgrims vanwege zijn ligging zowel nu als in het verleden. Eerst even een stempel in de middeleeuwse kerk gehaald om vervolgens aan een tafel tegen een muur van onze koffie te genieten. De zon begon nu lekker door te komen , zodat we de extra kleding uit konden doen. Vanaf ons plekkie konden we het dagelijks leven in de dit dorp aanschouwen. Komende en gaande pelgrims, kamers en slaapzalen worden schoongemaakt voor de komende nacht, de bakker komt nog wat gebak (camino taart) brengen. Als je er andere kledij bij bedenkt en karren ipv auto’s dan zit je gewoon in een schouwspel van eeuwen geleden. Hoe bijzonder.
Bettie had zich voorgenomen om vandaag de beklimming op de eco -stand te doen. Je begrijpt, dat nadat ze dat ook gedaan, we echt tijd hebben genomen om bij te komen. Om daarna weer monter op de fiets te klimmen. En inderdaad het begon met berg af en dus lekker (hard) naar beneden. Dat duurde echter maar even en toen ging de weg weer omhoog om weer op dezelfde 1300 m uit komen.
Uiteindelijk kwamen we dan toch op de lange weg naar beneden. En zo raceden we met een vaartje tussen 40 en 50 km per uur bergaf. Op enig moment schiet ik voorbij een afslag en hoor Bettie nog vaag roepen of we niet moesten afslaan. Terwijl we naar beneden sjezen kijk ik met een half oog naar mijn schermpje en denk te zien dat de wegen later weer bij elkaar komen.
Nog een paar kilometer later en zeker enkele honderden meters lager , stop ik even om te zien of Bettie volgt. En dat doet ze. Ik check opnieuw mijn navigatie en zie tot mijn schrik dat deze geen route meer aangeeft. Bettie geeft al gedecideerd aan dat ze niet van plan is terug te fietsen.
Na het landschap en de kaart op een iphone schermpje bestudeerd te hebben , dacht ik : we moeten wel op de goede weg zitten. En als het fout is dan kan je maar beter echt goed fout zitten. Gewoon stug doorgaan. En hop daar gingen we weer in een bloedvaart de berg af.
Tot mijn grote opluchting zag ik opeens dat mijn navigatie weer een route had opgepakt.
Bijna onderaan de berg konden we een stuk de wandel camino volgen. Een veldweg door dorpen van enkele boerderijen, langs koeienstallen die openstaan, een waterbron uit een muurtje. Pelgrims gaan voor ons zonder gemor aan de kant en we wensen elkaar “ bon camino”. Het laatste deel van het weggetje is helemaal overgroeid door bomen. En zo rijden we een straatje in met allerlei terrassen.
Even zitten. Iedereen zit te lunchen. Wij hebben zelf onze lunch bij ons, we moeten nog 40 km en het is iets voor tweeën.
Dus gauw weer door. Ik zeg tegen Bettie nog 20 km en dan gaan we ook lunchen. In mijn optimisme schatte ik dat dat nog een uurtje zou zijn. Bettie protesteerde al licht en vond het eigenlijk al lunchtijd. Ik dacht, als we nu gaan zitten dan halen we het zeker niet.
Na zo’n 6 km wederom bergie op en bergie af, reed ik een mooie rustplaats voorbij. Dat was de druppel en Bettie gaf aan dat ze er klaar mee was. Waarmee wist ik nog niet. Met mij , met deze dag , met fietsen in het algemeen? Toch leek het me een goed moment om even te gaan lunchen.
Terwijl wij onze broodje en kaasje zitten op te eten komt er een boer, boerin met hun koeien langs die naar een andere wei moeten. Een drietal honden zorgen dat de koeien in het gareel blijven. Zo’n tafereel doet de gemoederen weer wat tot rust komen.
Bettie bekijkt de status van haar accu en constateert dat, ondanks dat ze het eerste stuk alleen op eco stand heeft gereden , de accu de laatste 28 km niet gaat halen. We spreken af dat we in het voor laatste dorp stoppen om de accu op te laden.
Zo gezegd zo gedaan. Nadat Bettie de accu aan de oplader heeft gelegd zegt ze dat niet alleen de accu leeg is. Haar benen ook. Wielrenners noemen dat “stuk zitten”.
We hebben snel een leuk adresje in het dorp geboekt. Een mooi opgeknapt huis in een smal straatje vlak bij een pleintje met eettentjes. Omdat het geen garage heeft kunnen we de fietsen in de woon/eetkamer zetten.
Na een lekkere douche , een heerlijk dutje en een pelgrimsmenu heb ik geen kind meer aan Bettie. Die kanjer !!
Straks maar weer een serieus plan voor morgen maken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
