Dag 37 Finale maar niet het einde

De laatste dag. Toch wel vreemd om na een leven van fietsen, hele dag buiten, geen zorgen, denken en nog eens denken, eenvoudige lunchjes op bankjes langs de weg , maar ook iedere dag kleine en grote verrassingen maar bovenal onafgebroken met z’n tweeën , straks weer terug te gaan naar het normale leven.

Met dit in gedachten lijkt het wel of je dag een beetje afraffelt. Zo van “het is niet anders”.

Gisteren waren de weersvoorspellingen niet goed. En welke app we ook bekeken , ze voorspelden allemaal regen, waarbij het eind van de middag het minder erg zou worden.
Het plan was om een uit te slapen en later te vertrekken om zo de ergste buien te ontlopen.
Zonder wekker werden we op de voor ons gebruikelijke tijd van half zeven wakker en het was droog maar wel mistig en fris. Bettie noemt dit koud.
Dus gewoon bij de opening van het ontbijtbuffet om acht uur aangeschoven om vervolgens om half negen te vertrekken voor onze laatste etappe.

Bettie verdenkt me er al de hele reis van dat ik de fietsroute, zoals die in de fietsbijbel van meneer Sweerman staat, manipuleer om lekker langs provinciale en semi snelwegen te kunnen fietsen.
Na aandachtige bestudering van de laatste etappe en de route in app moest ik deze keer, maar dan ook alleen deze keer, tot de conclusie komen dat ze verschillend waren. Iedere poging, die ik waagde om de app de exacte bijbelroute te laten volgen, mislukte. De app verrekte het gewoon.
Omdat het de laatste dag was en we nog maar 50 km te gaan hadden, zouden we zonder app en op de beschrijving in de bijbel fietsen.
Meneer Sweerman schreef al dat het echte laatste loodjes zouden worden. Misschien had het met afraffelen te maken, maar eigenlijk konden we weinig genieten van deze tour. Het was koud, slecht zicht , saaie omgeving , continue stijgen en dalen en vrijwel niemand te zien. Het Spaanse platteland is op zondag in ruste. Daarnaast moesten we vaak stoppen om te kijken waar we heen moesten wat mij het gevoel gaf dat we. niet opschoten.

Toch heb je wel weer zo’n 4 uur om na te denken. Zo zat ik aan mijn Adidas shirtje te denken dat ik onder de spin gedaan had, zodat ik die snel kon pakken als ik het koud zou krijgen.
Dit shirt, met nog een korte broek en shirt met korte mouwen, heb ik van mijn kinderen op mijn vijftigste verjaardag gekregen.Ik kreeg deze nieuwe set omdat zij van mening waren dat ik me met mijn vorige outfit niet meer op straat kon vertonen. Zelfs niet in Hulshorst.
Dus dat shirt gaat al bijna negen jaar mee zat ik te denken.
Je zal denken: “hij heeft zich echt verveeld vandaag”.
Nee, ik vertel dit omdat ik vandaag weer eens ervaren heb dat er meer is tussen hemel en aarde.
Bij aankomst bij onze koffie stop namelijk , was mijn shirt weg onder mijn spin verdwenen. Echt balen. Sommige dingen zijn meer dan waarvoor je ze hebt.

Op het einde van de route haalden we een jonge Belgische vrouw in. Deze hadden we al een keer ver voor ons gezien haar fiets tegen een stijle helling opduwend. Het was vlak voor een cafeetje en Bettie bood haar een koffie aan, waar ze graag op in ging.
Wat een dame met karakter. In haar eentje eind mei vanuit Antwerpen vertrokken met tent. Alle overnachtingen gedaan op campings en dan nu na bijna twee maanden later in Santiago. Wow !
Terwijl we koffie zitten te drinken begint het een beetje te regenen om vervolgens weer op te houden. Ik zie het maar als een soort zegen, want we hebben alle vijf weken uitzonderlijk mooi weer gehad.

Ja en dan aankomen in Santiago. Nog een allerlaatste hele stijle klim ,die je bijna doet afstappen. Nog wat smalle straatjes door met pelgrims en voetgangers en dan sta je plots voor de kathedraal aan de praza da Obradoiro. We geven elkaar een dikke zoen en voor we even het moment op ons in kunnen laten werken, staat er onmiskenbaar een Nederlander voor onze neus. Hij doet zijn mond open en het blijkt een Brabander te zijn , die fietsen terug vervoert naar Nederland.
Voor hij kan vertellen hoe zijn bedrijf, dat zijn naam draagt, op niet fijne wijze hem afhandig is gemaakt, zeg ik dat ik dat verhaal ken (en dat is ook zo) en we graag de fietsen door hem laten vervoeren.
Hij blij en wij ook, want dat is dat vast geregeld.

Wij vullen de middag en avond zoals alle pelgrims dat doen, denk ik. Eerst even lekker eten, onderdak zoeken en vervolgens je laatste stempel en zgn Compostelaat ophalen. Bettie verheugt zich al op haar speldje. Ze heeft namelijk nooit avondvierdaagse gelopen. Ze woonde toen in Brussel.
We krijgen inderdaad onze laatste stempel, nadat alle gegevens serieus gecontroleerd zijn door vrijwilligers achter een balie. Vervolgens krijgen we ons felbegeerde Compostelaat, wat een papiertje blijkt te zijn. Bettie was zichtbaar teleurgesteld.

Gelukkig is er nog de avondmis, voor wat erkenning van onze prestatie. Daar worden namelijk alle pelgrims bij naam worden genoemd, die de afgelopen 24 uur zijn aangekomen. En natuurlijk om het immense slingerende wierook vat te zien.
De mis is in het Spaans. We kunnen dus niet volgen wat er gezegd wordt, maar het einde van dit Spaanse liedje is dat er geen namen worden voorgelezen en er geen wierook vat wordt geslingerd.

Echter wel weer anderhalf uur om na te denken. Na te denken over deze fantastische reis.

Veel mensen hebben me gevraagd waarom ik dit ging doen en of er iets diepzinnings achter zat.
Nou, eerlijk gezegd niet. En als je niets zoekt dan vindt je ook niets.
Ik heb wel een heel intens gevoel ervaren. En dat is diepe dankbaarheid. Dankbaarheid dat we dit samen konden doen.
Dankbaar dat we met z’n tweeën waren. Dat we het fysiek nog konden , wat ook niet zo vanzelfsprekend is als ik onze familie en naaste vriendenkring in gedachten neem. Dankbaar, dat we dit ons kunnen veroorloven. En tot slot omdat we er volop van konden genieten met de wetenschap dat we ons geen grote zorgen meer hoeven te maken over onze kinderen.

Iemand zei ons: “ De camino begint pas in Santiago”. Dat waren ware en wijze woorden.

Kortom Santiago was de finale maar niet het einde.