Dag 23 Men lijdt het meeste onder wat men vreest.
Door: Coen
Blijf op de hoogte en volg Bettie en Coen
01 Juli 2018 | Spanje, Roncesvalles
De tocht der tochten. Die stond vandaag op het programma.
Alle principes van een militaire missie toegepast: een duidelijk doel, een gedegen plan waarbij de opponent nooit onderschat mag worden en vervolgens ruecksichtlose uitvoering.
Al dagen van te voren hadden we de diverse routes (in combinatie met overnachtingsmogelijkheden) geëvalueerd. En iedere keer weer op de app kijken hoe het hoogte verloop van de route was. Op internet en in de boekjes van de Caminho proberen in te schatten wat ons te wachten stond. Hoe stijl is nou eigenlijk stijl? Hoe lang hou je een stijging van 10% vol?
Bettie had slecht geslapen en ik stond op met wat we inmiddels “lege benen” noemen. Stipt zeven uur aan het ontbijt en stipt acht vertrokken we.
Het weer was ideaal. De avond ervoor had het nog geregend, dus lekker fris. Het was wat bewolkt maar zo nu en dan kwam er een vriendelijke ochtendzon doorheen.
Het begin van de route was nog redelijk vlak. Een vallei gevormd door een rivier, die ons steeds dichter bij de Spaanse grens bracht. Op de grens was geen bordje te bekennen, maar aan de vervallen Tax free shopping paleizen was te herkennen waar die was.
Na nog een stukje klauteren dook opeens een winkel annex bar op. Zo gebeurde het dat we na nog geen uur en toch een derde van de afstand om 9 uur aan de koffie zaten. Het dorp moest nog wakker worden en we zaten op een terras met uitzicht op in de verte oplopende hellingen. Weilanden die langzaam in beboste stijle hellingen overgingen. Voortschrijdende wolken projecteerden grillige schaduw vormen af.
Kennelijk denken de Spaanse belastingautoriteiten dat dit plaatsje bij Frankrijk hoort en de Franse denken dat het bij Spanje hoort. 4,5 Liter goede whiskey voor net 50 euro. Kortom echt een plek om terug te komen.
Tijd om nu echt aan de klim te beginnen. Normaal denken we in kilometers. Nu maar afgesproken dat we om het halfuur zouden stoppen.
Als je weet dat het geen zin heeft om steeds te denken “ hoe ver is het nog?” ,je werkelijk je verstand (maar niet je zintuigen) op nul zet en gewoon doortrapt (weliswaar in de eerste versnelling) kom je in een soort cadans.
Op een gegeven moment besef je hoe bijzonder het is, om op een zondag ochtend, door een overweldigende natuur te fietsen. Totale stilte die alleen verstoord wordt door geluid van wildwater, vogels en geruis van bladeren. De stijle rotsen glijden (heel) langzaam aan je voorbij, onderbroken door kleine en grotere waterstromen. Als je de andere kant opkijkt steeds wisselende vergezichten.
Af en toe de verleiding om toch naar boven te kijken. Verstand op nul is best moeilijk.
Het wordt iets drukker met andere fietsers. Van die uitslovers met snelle fietsen en dito pakken die je inhalen of de tegenliggers, die met een soort doodsverachting zich de berg afstorten.
En plots komt , aan het eind van een recht stuk omhoog , de kapel ter ere van Roeland (paladijn van Karel de Grote) bij Ibaneta in zicht. Deze staat op het hoogste punt van deze pas maar ook van onze hele route naar Santiago. En opeens duidelijk voelbare tegenwind ontwaakt ons uit deze fietsmeditatie. En zo bereiken we na tweeënhalf uur het hoogste punt op 1.053 meter.
Na een welverdiende pauze en een heerlijke Lidl smoothie, die we gisteren gekocht hadden, hebben dit memorabele punt meerdere keren vastgelegd.
Nog even wat kilometers naar beneden gereden om aan te komen in Roncesvalles. Een bekende pleisterplaats voor pelgrims maar ook dagtoeristen. In de 17e eeuw werden hier vanwege de bekendheid bij pelgrims dat ze verzorgd werden , zo’n 25.000 maaltijden bereid.
Er heerst een gezellige sfeer.
Het hotel voor vanavond blijkt een van de imposante gebouwen te zijn. Een gerenoveerd klooster waar veel oude details behouden zijn gebleven.
Bettie wilde vanavond graag het pelgrims menu nemen. Na een bezoek aan de VVV , voor ons stempeltje, waar wij een wat minder enthousiast verhaal over deze maaltijden kregen , toch maar besloten om het gewone menu te volgen.
De pelgrimsmaaltijd komt nog wel een keer.
Ergo : een heerlijk dag en blijkt er toch waarheid te zitten in het gezegde : “men lijdt het meeste onder wat men vreest”.
Alle principes van een militaire missie toegepast: een duidelijk doel, een gedegen plan waarbij de opponent nooit onderschat mag worden en vervolgens ruecksichtlose uitvoering.
Al dagen van te voren hadden we de diverse routes (in combinatie met overnachtingsmogelijkheden) geëvalueerd. En iedere keer weer op de app kijken hoe het hoogte verloop van de route was. Op internet en in de boekjes van de Caminho proberen in te schatten wat ons te wachten stond. Hoe stijl is nou eigenlijk stijl? Hoe lang hou je een stijging van 10% vol?
Bettie had slecht geslapen en ik stond op met wat we inmiddels “lege benen” noemen. Stipt zeven uur aan het ontbijt en stipt acht vertrokken we.
Het weer was ideaal. De avond ervoor had het nog geregend, dus lekker fris. Het was wat bewolkt maar zo nu en dan kwam er een vriendelijke ochtendzon doorheen.
Het begin van de route was nog redelijk vlak. Een vallei gevormd door een rivier, die ons steeds dichter bij de Spaanse grens bracht. Op de grens was geen bordje te bekennen, maar aan de vervallen Tax free shopping paleizen was te herkennen waar die was.
Na nog een stukje klauteren dook opeens een winkel annex bar op. Zo gebeurde het dat we na nog geen uur en toch een derde van de afstand om 9 uur aan de koffie zaten. Het dorp moest nog wakker worden en we zaten op een terras met uitzicht op in de verte oplopende hellingen. Weilanden die langzaam in beboste stijle hellingen overgingen. Voortschrijdende wolken projecteerden grillige schaduw vormen af.
Kennelijk denken de Spaanse belastingautoriteiten dat dit plaatsje bij Frankrijk hoort en de Franse denken dat het bij Spanje hoort. 4,5 Liter goede whiskey voor net 50 euro. Kortom echt een plek om terug te komen.
Tijd om nu echt aan de klim te beginnen. Normaal denken we in kilometers. Nu maar afgesproken dat we om het halfuur zouden stoppen.
Als je weet dat het geen zin heeft om steeds te denken “ hoe ver is het nog?” ,je werkelijk je verstand (maar niet je zintuigen) op nul zet en gewoon doortrapt (weliswaar in de eerste versnelling) kom je in een soort cadans.
Op een gegeven moment besef je hoe bijzonder het is, om op een zondag ochtend, door een overweldigende natuur te fietsen. Totale stilte die alleen verstoord wordt door geluid van wildwater, vogels en geruis van bladeren. De stijle rotsen glijden (heel) langzaam aan je voorbij, onderbroken door kleine en grotere waterstromen. Als je de andere kant opkijkt steeds wisselende vergezichten.
Af en toe de verleiding om toch naar boven te kijken. Verstand op nul is best moeilijk.
Het wordt iets drukker met andere fietsers. Van die uitslovers met snelle fietsen en dito pakken die je inhalen of de tegenliggers, die met een soort doodsverachting zich de berg afstorten.
En plots komt , aan het eind van een recht stuk omhoog , de kapel ter ere van Roeland (paladijn van Karel de Grote) bij Ibaneta in zicht. Deze staat op het hoogste punt van deze pas maar ook van onze hele route naar Santiago. En opeens duidelijk voelbare tegenwind ontwaakt ons uit deze fietsmeditatie. En zo bereiken we na tweeënhalf uur het hoogste punt op 1.053 meter.
Na een welverdiende pauze en een heerlijke Lidl smoothie, die we gisteren gekocht hadden, hebben dit memorabele punt meerdere keren vastgelegd.
Nog even wat kilometers naar beneden gereden om aan te komen in Roncesvalles. Een bekende pleisterplaats voor pelgrims maar ook dagtoeristen. In de 17e eeuw werden hier vanwege de bekendheid bij pelgrims dat ze verzorgd werden , zo’n 25.000 maaltijden bereid.
Er heerst een gezellige sfeer.
Het hotel voor vanavond blijkt een van de imposante gebouwen te zijn. Een gerenoveerd klooster waar veel oude details behouden zijn gebleven.
Bettie wilde vanavond graag het pelgrims menu nemen. Na een bezoek aan de VVV , voor ons stempeltje, waar wij een wat minder enthousiast verhaal over deze maaltijden kregen , toch maar besloten om het gewone menu te volgen.
De pelgrimsmaaltijd komt nog wel een keer.
Ergo : een heerlijk dag en blijkt er toch waarheid te zitten in het gezegde : “men lijdt het meeste onder wat men vreest”.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
