Dag 27 Bekende gezichten

Vanachter een klassiek tafeltje, kijk ik door het open raam op de tweede verdieping van ons hotel naar de weg die ons hierheen heeft gebracht. De weg kronkelt door het dorp en de vallei om uiteindelijk over de heuvel in de verte te verdwijnen.
Dit was ook het uitzicht van de pelgrims die hier verzorgd en verpleegd werden na de geleden ontberingen. Vandaag voor ons geen ontberingen. Het was de kortste route tot nu toe.
Dat had alles te maken met de afspraak die we met Joao en Marjolijn hadden gemaakt, die het idee hadden opgevat om ons ergens op de route te ontmoeten.

De dag begon dus met uitslapen en pas om half negen aan het ontbijt.
Dan kom je ineens heel andere pelgrims tegen. Niet dat wij nou van die “pijn is fijn “ types zijn, maar deze waren meer van de categorie “ wandelen is ok maar het wel leuk blijven”.
Kleding keurig in de plooi, schoenen bijna nieuw en geen tekenen of loopjes die duidden op ernstige inspanningen.
Toen wij even later onze fietsen aan het opzadelen waren , stonden de Samsonites klaar om vervoerd naar het volgende adres. Ik heb maar niet gevraagd waar dat was.

Nou moet ik eerlijk bekennen , dat toen Bettie met het idee kwam om de Camino te gaan fietsen , mijn eerste voorstel was om alle bagage door Bettie te laten meeslepen op haar elektrische bagagedrager en ik zou op de racefiets gaan. We moeten wel een beetje opschieten was mijn gedachte.
Mijn angst voor lekke banden en het feit dat Bettie een iets andere voorstelling van het geheel had, hebben me doen besluiten om een fiets met zijtassen te kopen.

Over de korte route van vandaag (35 km) kan ik eveneens kort zijn: 10 km noordwest, 12 km zuidwest en tot slot 13 km west. Wel weer met geweldige vergezichten van oneindige akkers met verschillende gewassen. En passant een stadje gezien, gelegen tegen een bergwand daterend uit de romeinse tijd met op gelijke hoogte duidelijk zichtbare diepe grotten met voorportalen.

Na de gebruikelijke koffie beginnen we aan het laatste stuk over de N120 naar het ontmoetingspunt. Een op en neer glooiende weg met veel vrachtverkeer , dat meer haast had dan wij. Niet erg relaxed fietsen. Dan passeren we de laatste heuvel en zien we Villafranca-Montes de Oca in de diepte liggen. We racen naar beneden tot we plots in de verte twee bekende gezichten langs de weg zien staan.
Een eerste keer dat we eindigen met een foto finish.

Na het begroeten en eerste ervaringen, komen we bij in de nieuwe camper van Joao en Marjolijn onder het genot van een koel glaasje champagne. Helemaal top!
Na nog meer sterke verhalen, fietsen Bettie en ik naar het hotel 350 m verder op, checken in en gaan gauw douchen.
Joao en Marjolijn volgen ons te voet en wachten ons op in het restaurant. Hier wordt voor zowel lunch als diner hetzelfde inmiddels bekende pelgrimsmenu geserveerd. Allemaal onder het motto : veel voor weinig inclusief ….. een fles koude rode wijn.

Toch wel heel gezellig om na bijna vier weken weer wat bekende gezichten te zien en tegen iemand anders aan te kunnen kakelen. Hebben jullie al eens vier weken rondgereisd met je vriend of vriendinnetje? Nou dan weet je wat ik bedoel.

Na de afsluitende koffie en de gebruikelijke fotosessie gaan Joao en Marjolijn op zoek naar een standplaats voor de nacht.
Wij storten ons op de dagelijkse routine : apparaten opladen, kleding wassen, verslagen en apps bijwerken en de tour voor morgen voorbereiden.
Om , tot slot , de dag af te sluiten met een diner die ook lunch had kunnen zijn.