Dag 17 de nieuwe economie in Frankrijk

Na wat aandringen van Bettie hebben we een selectie gemaakt van de spullen, die we per se nodig hebben en welke niet. Met de Pyreneeën en de Spaanse hoogvlakte in het vooruitzicht EN de ervaring dat je eigenlijk maar heel weinig echt gebruikt, konden we vanmorgen in totaal zo’n 7 kg lozen. Toen ik dit aan het doen was moest aan een wintersport vakantie denken met Aafje, zo’n 20 jaar geleden. Die stond op een veel te stijle piste en riep uit : “Ik kan het wel, maar ik wil het niet” Nou, zo zit dat nu ook bij mij met die bagage en de Pyreneeën.
We zijn dus vanmorgen bij de post begonnen.
In Nederland leven we in de zgn nieuwe economie waar alles en altijd te koop is. Aan Frankrijk is deze soort van economie voorbij gegaan.
De post wordt op maandag om 09.30 wakker, maar we wel werden wel aardig geholpen. Ik denk wel dat wij eerder terug zijn dat onze oversized bagage.

Toen “en route” met een heuvelachtige route en zomerse temperaturen in het vooruitzicht. We beginnen te wennen aan deze condities dus het ging voorspoedig (of was het de 7 kilo).
Na bijna 40 km kwamen we aan in Ronsenac. In het boekje met de routebeschrijving staat dat dit een middelgroot stadje is. En inderdaad , we zagen een bord langs de weg “ Bar Ouvert” en draaide dus direct het kerkplein op. Daar zagen we de eigenaar van de bar snel naar binnen gaan. Bettie kon nog net haar voet tussen de deur steken om te horen dat “ouvert” niet voor maandag geldt.
Dus hebben we lekker water en een koekie op het terras genuttigd. En voordat we doorgingen konden we nog gauw even de kerk bekijken. Dachten we : dicht.

Er begon een patroon zichtbaar te worden. Op zondagochtend doet iedereen nog even wat echt moet en vervolgens is alles gewoon toen dinsdagochtend dicht. De bar, de boulanger, de kerk en de marie hebben allemaal dezelfde openingstijden. Beter gezegd sluitingstijden.
Het begon dus aan ons door te dringen dat met een B&B zonder table d’hotes het wel eens een avond met water en brood (van gister) kon worden.

Maar ja , wat kan je doen anders dan gewoon doorfietsen.

Na al het klimmen kwamen we op een soort plateau te rijden en werden we getrakteerd op de mooiste vergezichten. Toch weer een heel ander landschap.
Op de tocht naar beneden kwam een fietser ons tegemoet. Ik zat lekker in mijn flow naar beneden toen een vrouwen stem in heel sjiek Goois accent me toeriep : “ Zeker oak de Sweerman route aan het vulgen?”. (Sweerman is de schrijver van de Camino boekjes). En vervolgens de fiets onze kant opdraaide.
Heb ik weer , dacht ik. Zo’n madame, die door de familie met een nieuwe fiets op het hoogste punt van de route is afgezet en na “even een paar dagen voor haar zelf” beneden weer wordt opgehaald.
Wat een verrassing om te vernemen dat ze dit al zo’n 20 jaar doet, met de tent , in haar eentje en geniet van alle mensen die ze ontmoet. Respect !
Tot slot wist ze te melden dat in een dorp op de route er een supermarktje was. Toch fatsoenlijk te eten vanavond.

Na goed doorgetrapt te hebben reden we zo Aubeterre-sur-Dronnes binnen voor een welverdiend kopje koffie. Toen we checkten hoe ver we nog moesten bleek dat we 5 km van de eindbestemming zaten. Spontaan besloten om de plat du jour te nemen met een biertje en een wijntje. Wat een kwaliteit voor een middagmaaltje.
Omdat we zoveel tijd over hadden konden we dit , naar het bleek, prachtige dorp bekijken met als hoogte punt een kerk uitgehouwen in de rots. 27m hoog en compleet met vrijstaande pilaren. Onbeschrijvelijk indrukwekkend.

Tot slot de berg afgerold om ons te melden bij een B&B van Nederlandse eigenaren.