Dag 18 Zadelpijn, vieze lucht en ander damesleed

De weersvoorspelling: Heet! Onze gastheer en gastvrouw waren bereid om het ontbijt al om 7.30 uur op te dienen, dus we vertrekken om 8.15 uur. Toen was het nog lekker koel. Al na enkele km’s komen we het bordje Dordogne tegen en ja hoor het eerstvolgende dorp ziet er gezellig uit, met diverse terrasjes, een bakker, slager, zoals het hoort. We zijn in de bewoonde regio terecht gekomen! Het was echter nog ruim voor 9 uur, dus we hadden nog geen koffie ‘verdiend’. En al mochten we koffie, dan waren de cafeetjes waarschijnlijk nog niet open. Vrolijk fietsen we door en ik merk op dat de volgende 35 km een beetje saai zijn... groen, heel veel bomen, gewoon bos dus. Positivo Coen vond het niet saai, maar juist lekker koel en “als je een beetje doorfietst zitten we zo aan de St Emelion, schat”. Laat Coen nou gelijk hebben, opnieuw nergens een koffietentje te vinden... het klinkt wat eentonig, maar wat kun je zin hebben in koffie na 45 km om 10.15 uur en twee uur op dat ...zadel. Hoe dan ook we fietsen door, negeren de dove billen, steken in knieen en onderrug en komen van het ene op andere moment uit de bossen in de volle zon en prachtige wijngaarden terecht. Het ene chateau na het andere, overal waar je kijkt heuvels met wijnranken. In gedachten hoor ik de schilderlessen van Ella over de evenwijdig lopende wijnranken... die je anders ziet omdat je te maken hebt met heuvels, diepte, verte en allerlei anders ingewikkelds. Dat schilderen was niet helemaal aan mij besteed, maar ernaar kijken wel. Ook de rozen staan voor de rijen druiven en ik weet met nog van wijnboerin Edith’s uitleg te herinneren dat dat is om de luizen op te sporen. Leuk! We naderen inderdaad zonder koffie de 60 km en St Emilion. Ik krijg steeds meer last van mijn ogen en van een vieze smaak in mijn mond. De boeren zijn druk in de weer met hun tractoren en we komen tot de ontdekking dat onze fietsgenote van gisteren gelijk heeft. We kwamen haar tegen ergens op een heuvel, zij ging richting Nederland en vertelde dat het fietsen bij St Emilion geen pretje is, omdat de boeren met pesticides aan het spuiten zijn.
Na een klein uurtje in deze nevel gefietst te hebben, hoef je deze wijn niet meer, kan ik je vertellen. Inmiddels zijn we gewoon ergens tussen de wijnranken gestopt voor een sanitaire stop... de schaamte voorbij; ook spuug ik al fietsend de vieze smaak uit mijn mond... nog even en ik kan gewoon meedoen met de Tour de France...
De vieze lucht maakt toch dat je heel anders gaat aankijken tegen de enorme wijnchateau’s uit deze streek. In St Emilion zelf is het voor de afwisseling gezellig druk. We genieten van een grand cafe au lait en nog eentje... om vervolgens ons stempeltje te halen bij de VVV. We worden omgeven met groepen Amerikaanse en Japanse toeristen, elk met hun eigen gidsen. We lopen langs de restaurantjes en wijnwinkels de ene nog sjieker dan de andere. En, we begrijpen ineens waarom er in ons fietsboek... deel 2 van de St Jacobsfietsroute... beschreven staat dat dit plaatsje vroeger (met nadruk op vroeger) geliefd was als pelgrimsoord van Compostela gangers... De plek en de oude gebouwen zijn nog steeds indrukwekkend, echter het toerisme en de commerciele bekendheid van de St Emilion wijnen zorgt ervoor dat het oude hostellerie geen toevluchtoord meer is voor (arme) pelgrims.. het is een luxe hotel geworden, kamers vanaf 500 per nacht.
In onze planning hadden we een picknick-lunch bedacht en omdat we nog een colletje te gaan hebben kiezen we maar voor de inhoud van onze koelbox in plaats van een lunch bij het **Michelin restaurant in het oorspronkelijke pelgrimsverblijf.
Bij toeval vinden we de binnentuin van het klooster, hier zit een klasje op schoolreis hun trommeltje van thuis te nuttigen en wij sluiten aan. Wat een entourage voor ons kleedje met meegebrachte tomaatjes, brood van gisteren, kaas en pate de campagne... het smaakt verrukkelijk.
Daarna nog even een kaarsje opsteken in de kerk.. nadat ik dat moment even op me in heb laten werken, zie ik mijn man zitten op een van de achterste bankjes van de kerk... ongebruikelijk. Hij blijkt ook niet verdiept in een gebed, maar zit zorgvuldig zijn tasje in en uit te pakken, want hij is zijn fietssleutel kwijt. Deze blijkt echter nog in het slot van de fiets te zitten. Gelukkig is er geen Amerikaan of Japanner die er over denkt om in deze hitte, op deze hoogte zijn fiets te jatten.
De temperatuur is inmiddels gestegen naar 34 graden als we vertrekken richting Targon (Romagne om precies te zijn) waar we welkom worden geheten op alweer een super adres... terwijl wij binnen in de woonkamer (heerlijk koel hier binnen) een praatje proberen te maken met andere franse gasten (ook op de fiets), komen er heerlijke geuren de keuken. De gastvrouw en gastheer beheren deze boerderij, vertellen dat zij met pensioen zijn en alleen nog hun rode wijn van vorige jaren bottelen. Onze fietsen staan in de schuur naast de etiketten machine. Wat de table d’hotes gaat worden weten we niet, maar we krijgen er een rode bordeaux van dit adres: Chateau de Crecy, 2012, bij!