Dag 24 Berg af... makkie!

Vertrokken vanuit het spirituele Roncevalles; onderweg zien we nu de “echte” pelgrims lopen, meer dan gewoon maar een enkeling. En waar we in Frankrijk nog een soort blij werden met een bordje met een Santiago schelp erop, nu staan ze echt op ieder kruispunt, waarbij je dan moet opletten dat er een apart bordje voor voetgangers en voor fietsers is... Inmiddels zijn wij ook voorzien van schelp in ons fietstasje. We horen er dus bij! Waarbij? Een bont gezelschap, oud, jong, met veel of weinig bepakking, in groepjes of helemaal alleen...We hebben bewondering voor de lopers, dat ziet er toch wel zwaarder uit, al hoor je op de terrasjes dat mensen het ook voor 4 dagen doen... ja dat is dan weer een beetje soft. Maar sinds we in Spanje zijn is het echt Camino, Camino en nog eens Camino. Met of zonder h, we weten het ook niet meer. Voor het eerst een stempel in de kerk, er zit een mannetje aan een tafel met een stempel te wachten op de voorbijgangers... hij doet me aan Jos (van Ruud) denken. Blij dat er weer iemand is, heel serieus in zjn schrift noteren aan wie hij de stempel heeft uitgedeeld.
De weg hier naartoe is grotendeels comfortabel en prachtig. We vertrekken met een lichte afdaling, het is nog nat en het is gewoon koud. Ik stop na 3 km om mijn ‘nette’ vest onder mijn fietsvest aan te trekken; om vervolgens 3 km verder toch weer uit te doen. Van de bossen gaan we over in een rotsachtig stuk waarin de rivier de Erro een dal heeft gemaakt tussen de rotsen in. Boffen wij even, dat we de weg langs de rivier ettelijke km’s kunnen volgen.. Imposant om doorheen te fietsen. Dan wordt het landschap wijdser en verdwijnt het groen, het wordt duidelijk droger en we komen terecht in goudkleurige graanvelden zover je kijken kunt. En dat is ver in dit heuvelachtige gebied ! We volgen het advies van het boekje en gaan om Pamplona heen, want daar is het verkeer druk en gevaarlijk, bovendien zijn ze aan het voorbereiden voor de stierenrennen (6 juli) en daar ben ik al helemaal niet van.
Ons navigatiesysteem laat ons in de steek, waardoor we bijna op de tolweg belanden, om vervolgens de route te hebben die chauffeurs kiezen om tolweg wil mijden. Hoezo minder gevaarlijk! Onze lunch gebruiken we dan ook op een super romantisch plekje; de vrachtwagens denderen langs ons heen en we hebben uitzicht op een lelijke fabriek, maar we hebben trek en het is heet... dit bankje is in de schaduw, dus we klagen niet. In Puente la Reine, blijkt een koningin de brug (Puente) aan hte hebben laten leggen voor de pelgrims, zodat ze niet door het water hoefden. Dat is dan wel weer leuk. Gelukkig zijn ze hier nogal wat buitenlanders gewend, dus we kunnen gewoon om 19.30 bij een restaurantje terecht in plaats van het gebruikelijke 21.30. Wat we krijgen is afwachten, want de communicatie is heel wat lastiger nu we in Spanje zijn... Geen spaans op school gehad...Om ons heen allemaal mensen met benen omhoog, verband om hun voeten en dergelijke.
Behalve bergafwaarts zijn we vandaag een enkel stukje recht omhoog gegaan, dus ik heb voor het eerst mijn ‘turbo-stand’ moeten/kunnen uitproberen... ik kwam ermee boven! Arme Coen moest lopen. Behalve een flinke tak tegen mijn arm, die ik niet kon ontwijken vanwege de vrachtwagen die mij net ging inhalen, zijn we weer heelhuids aangekomen. Fijne kamer, met airco (heerlijk). Morgen weer vroeg op, lange afstand met enkele pittige colletjes tegemoet!