Dag 31 Nieuw versus oud

Vannacht hebben we geslapen in een soort van B&B. Eigenlijk een bed zonder breakfast, maar daarover later meer.
Het was een kamer van ca 13m2 met een normaal 2-persoonsbed. Dat lag dus wel lekker , maar betekende wel dat ik over de bagage naar de badkamer moest zien te komen.
Deze vierkante meters kostten ons €35. Kortom niet zeuren.
De dag ervoor hadden we lekker geluncht, dus namen we ’s avonds een Spaans verrassingsplankje in hetzelfde etablissement. Lekker en eigenlijk te veel.
Na het plankje even naar het ontbijt geïnformeerd. Vanaf half zeven , maar de bakker kwam pas om zeven uur, dus als we vers brood wilde dan wisten we wat dat betekende. We zeiden dat half acht voor ons prima was.

Dus eigenlijk gewone tijd opgestaan en aangekleed. En zo stonden we iets over half acht beneden.
Niemand te bekennen, behalve de bakker dan die met z’n bestelbus en het brood voor de deur stond te wachten. We hebben de deur maar open gedaan om vervolgens maar weer naar de kamer te gaan om de laatste spullen in te pakken en deze vast naar beneden te brengen.
Inmiddels was de dame van gisteren ook aanwezig en zonder ergens woorden aan vuil te maken vroeg ze welke soort thee we wilden en wij gingen over tot het verzamelen van het ontbijt. Er was geen buffet maar er lagen her en der wat etenswaren : fruit, een schaaltje met gekookte eieren, mandje met croissants.
Alles wat we namen werd genoteerd.
De croissant hield het tussen brood en croissant en kwam niet uit het mandje dat de bakker net gebracht had. Het eitje bleek bij het openen al een beetje groen/blauw en de sinaasappel kon ook iets sappiger. Onder het mom dat het plankje gisteren te veel was geweest hebben we eigenlijk alleen de banaan opgegeten en de thee opgedronken.
Je kan niet altijd geluk hebben.

Ik moet bekennen dat het vandaag de saaiste route was. Er waren wel eens eerder saaie stukken geweest, maar kon je in ieder geval van de ochtendrust en geuren genieten.
De oude camino route werd nu links geflankeerd door een treinrails en rechts door de snelweg. Het lag er allemaal niet pal naast maar je hoorde het wel. Je kan sommige dingen niet tegen houden.

Na het ontbijt van vanmorgen hadden we ons al verheugd op iets lekkers bij de koffie. We stopten in het eerste dorp bij een barretje dat zijn terras gewoon op straat had gemaakt. Je kon er niet voorbij rijden.
We stopten naast een drietal Duitser die een van de fietsen stonden te repareren. Ze vroegen of wij , als inwoners van een fietsende natie, nog een idee hadden. Nou niet echt dus.
Ze waren wel weer heel trots toen ze hoorden dat Bettie’s fiets een Duister was. Even later snapte ik ook hoe het kon dat een Duister op een fietstocht pech kon krijgen. Het waren huurfietsen!
We zijn maar gaan koffie drinken MET iets lekkers. Er bleek niets anders te zijn dan een mislukte wentelteef. Net zoals in Nederland: brood van gisteren, melk , eitje, kaneel en ballen maar. In Spanje doen ze er wel een vleugje citroen bij. Als je honger hebt (sorry : lekkere trek) dan smaakt alles.

Toen Bettie even naar het toilet ging , niet van de wentelteefjes wel te verstaan, dook er uit het niets een Italiaanse jongeman op. Of hij iets mocht vragen en of hij er even bij mocht komen zitten. Hij heette Gergio en wachtte mijn antwoord niet af.
Ondanks dat het een pelgrim leek was ik gelijk om mijn hoede. Heb ik altijd bij Italianen, maar dat is een lang verhaal.
Hij had een matrasje geleend van een vriend , Daniel, die vandaag in Leon zou aankomen. Hij ging dat niet meer halen en of wij dat matrasje mee wilde nemen naar Leon en af wilden geven.

In vroeger tijd onmogelijk geweest maar met de uitwisseling van telefoonnummers en whatsappjes is dit in de moderne tijd geen probleem meer. Dus ik kon ook geen nee zeggen.
Waarom zou je nee zeggen tegen zo’n verzoek? Nou gewoon !
Deze jongen was overduidelijk Italiaans en zoals gezegd dan ben ik op mijn hoede. Hij praatte snel, praten met handen erbij en nadat Bettie er bij was gekomen, werd er alleen met haar geconverseerd. Hij wist alles van lekkere pizza’s en in welke stad je die het beste kon kopen etc etc. En wie zit er nou op zo’n aftands matje te wachten?

We vertrokken met matje onder Bettie’s snelbinder. Bettie had niets van die achterdocht tot ik het bovenstaande relaas vanuit mijn perpectief deelde. Toen vond ze mijn gedachte om het matje misschien toch even uit te rollen en even te checken niet zo’n heel gek idee. Zeker nadat ik erop gewezen had , dat zij dat ding achterop had en zij dus de eventuele drugskoerier zou zijn.
Ik heb nog even zijn foto’s van zijn whatsapp gecontroleerd. Hij leek op Jezus en had zijn naam mee. We hebben het er op gegokt.

In Leon aangekomen werden we door Daniel gebeld met de mededeling dat hij bij de kathedraal zat.
We zijn er naar toe gefietst en troffen een drietal leuke Italianen aan , die ,moe na een dag wandelen, met hun sokken en schoenen uit in de schaduw de kathedraal aan het bewonderen waren.
Daniel was heel blij met zijn matrasje, want zonder sliep hij niet lekker.