Dag 32 Begin van het eind

Vandaag weer een echte fietsdag. Na een leuke middag en avond in Leon, uiteraard weer met kathedraal-bezoek voor de benodigde camino- stempel. Ditmaal een leuke en interessante audiotour gedaan en veel geleerd over romaanse, oud gothische en neo-gothische bouwstijl. Indrukwekkend bouwwerk en dan te bedenken die ze dit al 800 jaar geleden zo bedacht en gebouwd hebben in een plaats die toen nog geen 5000 inwoners had. ’S Avonds gezellig en lekker gegeten en vanochtend stevig ontbeten. Frisse start, maar gelukkig heb ik een vestje kunnen kopen bij ‘Casa Jesus’… Eerder hadden we al tevergeefs bij El Corte Ingles gezocht, de spaanse Bijenkorf. Bij binnenkomst bekroop me het gevoel een warenhuis binnen gestapt te zijn met uitsluitend dingen die je niet echt nodig hebt… het werkt dus… 6 weken lang keuze uit 2 setjes kleren en je vindt alle andere dingen overbodig!
Net buiten Leon een abrupte overgang naar grindpaden die dan ineens fors bergafwaarts gingen… door de regen zaten er grote geulen en gaten en met het wegslippende grind werd het een beetje teveel van het goede voor mij… dus… voor het eerst deze vakantie afgestapt… maar dan? Met fiets aan de hand, remmen flink ingeknepen, stapje voor stapje naar beneden. Niet echt mijn ding, vooral als later blijkt dat we er waarschijnlijk ook omheen hadden gekund.
Je moet namelijk weten dat er ons ook op het gebied van navigatie niets ontbreekt, we leven per slot van rekening niet meer in de middeleeuwen, waar ze gewoon op de stand van de zon afgingen. We hebben de routebeschrijving in het boekje van Sweerman, speciaal voor fietsers. We hebben een fiets-navigatiesysteem, met keuze uit een vrije-tijds-fietsroute en een race-fiets-route, we hebben de Camino verwijzers langs de weg die soms wel en soms niet een aparte route aangeven voor fietsers en we hebben Coen’s richtinggevoel. Lastig kiezen soms en wellicht overbodig om te vermelden dat als ik dan ook nog een duit in het zakje wil doen, er enige irritatie ontstaat; vooral non-verbaal geuit, zo zijn we dan ook wel weer.
Na het afstap-avontuur volgt een stukje asfaltweg en daarna opnieuw een vrijwel eindeloos grindpad. Arme wandelaars. Wat voor ons een dik uur fietsen is, is voor hen de afstand van 1 dag. Ergens midden op dit grindpad, waar geen opties zijn voor links of rechts, kruist de spoorweg. Nee geen spoorweg-overgang, gewoon de spoorweg… We kijken links, we kijken rechts. Geen trein en dus besluiten we er dan maar overheen te gaan… Coen is heel galant en doet beide fietsen, terwijl ik hem zoals wel vaker deze vakantie, op de foto zet! Ieder zo zijn taak, nietwaar. We vervolgen ons grindpad, komen door diverse dorpjes, de ene leuker dan de andere. Het is een afwisselende route met opnieuw prima fietsweer.
Er ontstaat een wat onrustig gevoel dat we het einde van deze route aan het naderen zijn.. helemaal niet zo leuk eigenlijk, het mag voor mij nog wel even doorgaan, het bevalt me wel…
Maar dan komen toch ook de gedachten over het leven na ‘De Weg’. Wat gaan we anders doen, moet er iets anders of was het eigenlijk wel prima zo? In ieder geval neem ik vandaag 1 definitief besluit. Ik was het al heel lang van plan maar nu ga ik het echt doen… ik koop een electrische auto… De uitlaatgassen, vanochtend in Leon hebben me definitief over de streep geholpen.
We fietsen rustig door en weten dat we nog even door moeten pakken voor de laatste km’s die de inleiding zijn naar de laatste bergetappes morgen en overmorgen.
We eindigen vandaag weer geweldig… in een soort haciënda in een dorpje dat nog het meeste weg heeft van een Spaanse filmset. Terwijl we ons gebruikelijke pelgrimsmenu nuttigen (echt geen andere opties in dit dorp!) kijken we met een oog België – Frankrijk en met het andere oog aanschouwen we het avondritueel van de vele katten en enkele honden in dit dorp… prachtig om te zien hoe de verhoudingen zijn… België verliest, de katten zijn de honden weer te slim af.