Dag 16 Anders dan anders...

En route op zondag... we starten deze keer met Corn Flakes, weer eens iets anders dan telkens weer een croissant... Vervolgens laat onze jarige gastheer Steve trots zijn karatelokaal zien... kennelijk is daar vraag naar in dit dorp met 14 stellen Engelse pensionado’s en nog enkele franse 80-jarige boeren zonder opvolger. Na vertrek uit Payroux blijkt de Franse Aquitane op zondag nog
stiller dan anders. Ik denk dat we vandaag 20 auto’s zijn tegengekomen en 5 fietsers... Wel is er al op 10 km na vertrek koffie en kopen we voor de zekerheid een broodje bij de bakker, je weet maar nooit of we Coen’s geliefde Lidl nog tegenkomen.
De etappe van vandaag is voor de afwisseling niet vlak met wind mee... het lijkt meer op een mountainbike traject, heuvel op, heuvel af, van asfalt naar onverharde weg naar grasveldje tussen twee tarwevelden naar een hek met verboden doorgang. Omdraaien dus en hopen dat de navigatie ergens anders de route weer oppakt. Voor mijn gevoel dus geen vlak stukje gehad vandaag, uitsluitend heuvels. We zijn inmiddels ‘ervaren’ en kunnen de snelheid die we bergafwaarts pakken, gebruiken om vaart te maken voor de volgende klim. Onze snelheid varieert van 9,5 tot 54,8 km... ik schrik er zelf van!
Rond lunchtijd komen we aan in Nanteuil-sur-Vallee, met tegenover de oude kerk een fantastich restaurant waar we nog een tafeltje weten te bemachtingen, nadat we natuurlijk eerst de kerk van binnen hebben bekeken. Hier troffen we een soort do-it-yourself formule aan, die mij persoonlijk bijzonder aansprak. Mooi muziekje op, kaarsjes aan, mooie ronde tafel van een oude molensteen met daarop een gastenboek, uitleg voor de pelgrims en de bijbel opgeslagen op de juiste bladzijde voor vandaag.
Alle gekheid op een stokje, om even stil te staan bij dit prachtige stilleven met de muziek op de achtergrond, je te bedenken dat mensen 800 jaar geleden hier ook al kwamen, op weg naar Santiago, is toch wel heel bijzonder.
Heerlijke lunch in het restaurant, de verleiding van een wijntje weerstaan, want we moeten nog 45 km heuvels. Maar goed ook want er staat ons nog wat te wachten. Coen’s tweede wondertuinslang van de fietsenkwakzalver uit Tours begeeft het, de hobbels in onverharde paden vereisen dat je de kriebel aan je neus vanwege de vliegjes negeert, want twee handen aan het stuur! Ergens onderweg hebben we voor het eerst onze ‘dogchaser’ nodig... een wonderlijk apparaatje, aanbevolen door Europafietsers, schijnt een hoog geluid te maken dat ervoor zorgt dat honden uit de buurt blijven. Zoals gewoonlijk fietste Coen enkele tientallen meters voor mij uit toen we een boerderij passeerden waar hij de loslopende wakker maakte, die zich vervolgens realiseerde dat hij moest waken toen ik voorbij kwam... Ik ontsnapte tenauwernood van een hap uit mijn kuit, maar het toeval wil dat wij de verkeerde afslag hadden genomen en dus terug moesten... Enigszins gespannen maar gewapend met de dogchaser (hoe weet je nu of hij het doet, wij horen niets..) langs de grote herder, die ditmaal rustig in het gras bleef liggen... Wat een uitvinding!
We zijn inmiddels beland in een indrukwekkend verblijf dat wel wat ‘achterstallig onderhoud’ heeft. Er is hier geen table d’ hote en ook geen restaurant dat open is op zondag, dus we hebben du pain (van de bakker vanochtend), du vin (de Vouvray), nog een klein beetje rillette van de bio-varkensboerderij, en chocopasta van de Lidl. Du fromage ontbreekt maar dat mag de pret niet drukken. Wel dat ik hier voorlopig alleen zit te genieten van het uizicht op het zwanenmeer (echt waar!), want Coen was eerst druk met filmpjes kijken op internet over hoe je een achterwiel verwijdert van de Rohlofnaaf... toen met het demonteren van zijn fiets... op hoop van zege dat je geen schroefje overhoudt.
Maar ik ben trots op je Coen... het ziet er naar uit dat we morgen kunnen vertrekken met een echte originele ronde binnenband. Daar hadden we geen Frans Docteur voor nodig!