Dag 26 Vals plat en Spaanse regen

Met enige weemoed hebben we het prachtige onderkomen verlaten, na gisteravond nog even op het dakterras genoten te hebben van de koelte van de avond. We waren van plan geweest de ondergaande zon daar te bekijken, maar helaas… 92 km en een halve fles wijn zorgde ervoor dat ik om 21.30 uur gewekt moest worden door mijn zus, waar ik nog een belafspraak mee had…Maar goed ook, want we hadden ook nog geen onderdak voor de volgende dag.
Vanochtend op advies van deze zus en vriendin Rieky het spaanse ontbijt met tomaat geprobeerd. Lekker hoor! Toen snel in de benen, want zoals gebruikelijk word ik opgejaagd door een man met weerstress… onze kinderen herkennen dit wel van de wintersport… moesten we de afgelopen dagen voortmaken vanwege de verwachtte hitte, die telkens meeviel, vandaag gaat het om 14.00 uur volgens Coen regenen. Hij heeft zijn nieuwe regenjas nog in de verpakking zitten en wil dat graag zo houden.
Sinds vanochtend weet ik echt wat vals plat betekent. Terwijl je geniet van het landschap, echt, wat is het hier onbeschrijfelijk mooi, ga je ineens niet meer vooruit… Je controleert of je fiets wel in orde is, het zal toch niet wezen dat mijn batterij het begeeft he? Of heb ik ‘lege benen’, na de te lange etappe van gisteren? Want als ik voor me kijk zie ik de weg toch echt lichtjes naar beneden gaan… Gezichtsbedrog, zo constateren we, want bij Coen is het niet anders, we gaan met een slakkengangetje de lange rechte weg af. Heel pittig en demotiverend… geef mij dan maar een kort en stevig colletje. Nou die komen verderop nog. We hebben in goed overleg en na advies van de Engels hoteleigenaar besloten om een kleine detour te maken naar de twee kloosters Yuso en Suso.. Eentje in het dal, de ander boven op de berg. Als we net van de route af zijn, ik word aangesproken door een oud spaans mannetje… druk gebarend en zonder tanden legt hij uit dat Santiago de andere kant op is, maar dat er 2 Monasterias (of os) zijn 2 kilometros verderop. Hij lijkt helemaal blij dat we daar naartoe willen. Na een zestal stevige haarspeldbochten zien we de kerktoren van Suso en met de tong op onze schoenen melden we ons bij het loket, waar twee mensen in het hokje zitten maar het schuifraam niet open doen… Ik loop naar de openstaande deur van het hokje en zie dat eentje aan het bellen is en de ander meteen en resoluut nee schudt als ik vraag of hij Engels spreekt. Dus ik doe een poging om met handen en voeten en het woord ‘visitar’ duidelijk te maken of we mogen kijken bij het klooster… Ja dat mag en hij maakt een gebaar dat het midden houdt tussen ‘ga je gang’ en ‘wegwezen’. We mogen; zeg ik trots tegen Coen. We zijn de enige bezoekers en dat is ook logisch, want het klooster is dicht. Wel een mooi uitzicht, zeggen we tegen elkaar, stappen we op de fiets en racen de 6 bochten plus nog een heel stuk het dal in naar Yuso. Dit klooster mag je alleen bezoeken met gids, die alleen Spaans spreekt en pas na de siesta de volgende rondleiding doet. Jammer dan, daar kunnen wij, Jut en Jul, niet op wachten en bovendien we moeten door, Coen krijgt een beetje de zenuwen van de regen. Terug op de route besluiten we toch een ‘snel bakkie’ te doen en krijgen op het terras waar net het bejaardenhuis is losgelaten een echte spaanse versie van een Portugese galao… Ik weet nu wat Marloes telkens meemaakt… een glas overheerlijke koffie met melk, maar loeiheet… eerste paar minuten kun je niet eens het glas optillen. De weer-stress loopt op bij Coen en hij geeft allerlei hints dat ik door moet drinken… de zwaluwen vliegen al laag, zie je dat… weet je dat het al 13.00 uur is, dat had ik niet gedacht… kijkt herhaaldelijk op zijn horloge, dan op zijn telefoon en zegt alsof ik het nog niet doorheb…. Ze geven nog steeds regen af om 14.00 uur. Inmiddels zijn we lang genoeg samen om me hier toch niet al te veel van aan te trekken en er de humor van in te zien. Ik wil geen blaren op mijn tong en ga empathisch zitten hummen (toch nog een beetje aan het werk, ha ha!)
We zijn nog niet vertrokken of de eerste druppels komen… oh jee…maar gelukkig zet het niet door en verdampen ze in hetzelfde tempo als ons zweet; want al hebben we vandaag maar 52 km voor de boeg, het gaat wel flink omhoog af en toe.
Aangekomen in Santo Domingo de la Calzada (niet te verwarren met al die 100 andere Santo Domingo’s) gaan we eerst op zoek naar een restaurantje want we hebben besloten ons aan te passen aan het spaanse ritme en ’s middags uitgebreid te eten. Dat kan echter alleen als we geen km’s meer te maken hebben en zo is het dus vandaag. We zitten heerlijk, ditmaal wel het menu Pelegrino voor 12 euro inclusief een hele fles gekoelde rode wijn (wel voor 2 personen gelukkig). Voorgerecht: Paella… pelgrims moeten kennelijk veel eten, voor mij zou dit het hoofdgerecht zijn. Na het hoofdgerecht komt dan toch de langverwachtte regen… eerst nog een beetje opgeschoven zodat we droog onder de parasol zaten, maar uiteindelijk toch gewoon naar binnen… De eerste echte regen deze vakantie… Toch zit het regenjack nog steeds in zijn verpakking.
Na deze overvloedige maaltijd enigszins zwabberend naar het oude pelgrimshospitaal, dat tegenwoordig een imposant hotel is. Onze fietsen staan in de ondergrondse parkeergarage die mij herinnert aan de parkeergarage toen wij in Brussel woonden.
Morgen opnieuw een korte fietsdag, want we gaan als het goed is Marjolijn en Joao ontmoeten met hun nieuwe camper!